Słyszeliście, że tak naprawdę nikt na świecie nie używa określenia „czarna herbata”? Wiecie skąd to się wzięło? Odpowiedzi na to pytanie należy szukać u źródeł, czyli w Chinach. To właśnie mieszkańcy tego kraju jako pierwsi nazwali określili herbatę mianem „czerwonej”, biorąc pod uwagę kolor listków po procesie fermentacji. W Europie jest znana jako czarna herbata ze względów na jej ciemny kolor po zaparzeniu.
Od zebrania do zapakowania
Tuż po zebraniu liści z krzewów herbacianych są one wkładane do ogromnego bębna obrotowego, do którego wdmuchuje się ciepłe powietrze. Trwa to około 4 godzin, podczas których herbata traci około 40% swojej pierwotnej objętości. Następnie zwiędłe listki są wkładane do specjalnej maszyny, gdzie pod wpływem ciśnienia są zgniatane na mniejsze cząstki. To właśnie wówczas zaczyna się wstępne utlenianie herbaty, które w branży jest określane mianem 1. Dhool. Po wyjęciu liści ze skręcarki trafiają one do specjalnego pomieszczenia, w którym panuje stała temperatura i wilgoć. To tam dokonuje się ostateczna „przemiana” koloru liści z żółtozielonego na brunatnoczerwony. Herbata nabiera charakterystycznego aromatu. Po czterech godzinach oksydacji finalnie jest umieszczania w suszarni, gdzie przez około 15 minut listki poddaje się podmuchowi gorącego powietrza (około 85-120 stopni Celsjusza). Ostatnim etapem produkcji jest sortownia, gdzie dzieli się listki pod względem stopnia rozdrobnienia. Te najmniejsze, nazywane fanning tea, trafiają do torebek ekspresowych, zaś pozostałe do drewnianych skrzynek obitych papierem i folią aluminiową. Pakuje się na je do pociągów lub statków, które rozwożą ją na całym świecie.
Obszary uprawne
Prym w produkcji herbaty wiodą Chiny (33% światowej produkcji), a tuż za nimi plasują się Indie oraz Kenia, jednakże to właśnie indyjska herbata jest najpopularniejsza na całym świecie. Największe jej plantacje znajdują się w stanie Asam (skąd też wzięła się nazwa, jak chociażby w przypadku herbaty Teekanne Assam). Ma ona stosunkowo słodki i wyrazisty smak. Herbata z okolic Sri Lanki charakteryzuje się świeższym smakiem i złotym kolorem, jej napar przypomina odcienie złota. To popularna herbata cejlońska, którą zbiera się przez cały rok. Na dawnych terenach tropikalnych dżungli, na Jawie i Sumatrze, uprawia się herbatę o jasnobrązowym odcieniu. Za najlepszą gatunkowo herbatę uchodzi ta z rejonów Darjeeling, uprawianą u podnóża Himalajów. Zbiera się ją dwa razy do roku (pierwszy zbiór określany jest mianem First Flush ma kwiatowy aromat, a drugi Second Flush o nieco korzennym zapachu). Herbata o nazwie Yunnan pochodzi z chińskich pól uprawnych, daje delikatny kolor naparu o mocnym aromacie i wyrazistym smaku.
Kategorie herbaty
Wiecie, że producenci nie tylko dzielą herbatę ze względu na jej pochodzenie, ale także rodzaje rozdrobnienia. Wyróżnia się cztery główne grupy:
Orange Pekoe – to małe listki z górnego krzewu;
Broken Pekoe – to listki z górnego krzewu, które zostały mechanicznie połamane;
Souchong – to herbata, której listki pochodzą z dolnych fragmentów krzewu;
Pył herbaciany – nieuznawany tak naprawdę na właściwą herbatę. Służy do produkcji tanich ekspresówek.